مهندس منصور عطایی به سال 1283 خورشیدی زاده شد، و در سال 1363 یعنی در 79 سالگی درگذشت. تحصیلات دبستانی و دبیرستانی را در تهران به پایان رسانید، پس از آن وارد مدرسه عالی فلاحت کرج شد و دوره آن را با موفقیت در سال 1308 به پایان رسانید و سرانجام جزء دانشجویان اعزام به خارج، جهت تکمیل اندوخته‌های علمی به فرانسه رفت. وی مدت سه سال در مدرسه کشاورزی گرینیون مشغول به تحصیل شد. پس از آن برای به دست آوردن تخصص در رشته زراعت و اصلاح نباتات، وارد انستیتو ناسیونال آگرونومیک پاریس شد و به دنبال آن برای گذراندن یک دوره کارآموزی به الجزیره رفت.
وی در مدت اقامت در الجزیره از نزدیک شاهد رفتار سلطه‌گرانه فرانسویان با مردم مسلمان الجزایر شد و با طبیعت و خوی استعمار بیشتر آشنا شد. دیدن این وضعیت، ضمیر او را به‌شدت آزرد به‌گونه‌ای که پس از بازگشت به ایران، آثار آن به‌صورت مشارکت در برنامه‌های استعمارزدایی دکتر مصدق آشکار شد.
پس از پایان دوره کارآموزی، در سال 1315 به ایران بازگشت و از همان سال به‌عنوان دستیار مصطفی زاهدی در مدرسه عالی فلاحت به تدریس درس‌های زراعت مشغول شد و در همان زمان سرپرستی بنگاه اصلاح نباتات وزارت کشاورزی را نیز به عهده گرفت.
از سال 1329 تا 1332 به‌عنوان رئیس دانشکده کشاورزی برگزیده شد. وی نخست دکتر جلال افشار، استاد جانورشناسی دانشکده کشاورزی را به معاونت خود برگزید و پس از آن دکتر محمد حسن مهدوی اردبیلی را به این سمت تعیین کرد. وی در کابینه دکتر مصدق، مدتی کفالت وزارت کشاورزی را به عهده گرفت و در دوران پرآشوب و بحرانی آن زمان کشور، در جهت سر و سامان بخشیدن به وزارت کشاورزی، کوشش‌های فراوانی به عمل آورد.
پس از سقوط دولت مصدق، دوباره دستگیر و روانه زندان شد. بار اول چند ماه بیشتر زندان نماند و آزاد شد، اما بار دوم بیش از یک سال در زندان به سر برد. پس از آزاد شدن، فعالیت علمی خود را از نو در دانشکده کشاورزی آغاز کرد و سرانجام در سال 1347 به درخواست خویش بازنشسته شد. دانشگاه برای تقدیر از خدمات ارزشمند این استاد گران‌قدر، وی را به درجه استادی ممتاز دانشگاه تهران ارتقاء داد. مهندس عطایی در گردآوری توده‌های بومی گندم مناطق مختلف ایران و اصلاح آن‌ها بسیار کوشید، در اثر تحقیقات آزمایشگاهی و صحرایی طولانی سرانجام دو رقم گندم مناسب با آب و هوای ایران و با کیفیت مطلوب برای کشور به نام گندم عطایی و گندم شاه‌پسند به دست آورد. مهندس عطایی در طول دوره خدمت دانشگاهی با عنوان، «مرد صحرا» و «استاد خستگی‌ناپذیر» شناخته شد.
مهم‌ترین آثار علمی که از وی به یادگار مانده است عبارت‌اند از: سه جلد کتاب درباره زراعت عمومی، زراعت خصوصی و کتاب ارزش نانوایی گندم که به سبب پرارزش بودن هنوز هم مورداستفاده قرار می‌گیرند.